niki pavlidou

νάμουν moma
γυμνή
να μην έχω να διορθώνω τιραντάκια
και ύφος
και να μ’ άφηνε ο βαν γκογκ μέσα στο πινέλο του
και να χανόμουν
να μην είχα κατάλογο
ούτε σήμανση του χώρου
να χανόμουν
κι εκείνο το μπλε το άτιμο της στάρυ νάιτ
εκείνο, ξέρεις,
να βούλιαζε μικρές πατημασιές στο έντερο
ναι, στο έντερο
να το χώνευα
σαν δροσοσταλίδα στην ξηρασία
σαν κοράκι, ναι,
κι ο χίτσκοκ μαζί
και η μαρία η κάλας
και λίγη αστόρια
νάναι με τα τσαρούχια
ναι, να νιώσω όλη το εμιγκρέ του έρωτα
και της χώρας και του δικού σου
και να χαθώ
και τα δάκρυα νάναι σταγόνες σ’ ένα αστέρι του βαν γκογκ
ω, πόση μανία για το θέατρο μιας στιγμής!

ανέκδοτο