29.11.13

και πόσοι δεν έκλαψαν σιωπηλά για την ηδονή μιας νύχτας
και πόσοι δεν γέλασαν τρανταχτά για το φεγγάρι που έμοιαζε με τρύπα
και πόσοι ακόμη θα χαθούν στα γέλια μιας ονείρωξης σπαταλημένης στο βρώμικο σεντόνι ενός θιάσου
εξ άλλου ο θάνατος δεν αστειεύεται όταν εσύ ερωτεύεσαι
σε πολεμάει
κι όταν θα ηττηθείς θάναι κλειστή η πόρτα
θα μυρίζεις σαν άσυλο ηλικιωμένων και θα μοιράζεις συμβουλές σε ανέραστους γέροντες
οι νικητές θάναι στο διπλανό δωμάτιο και θ’ αφουγκράζονται τις ανύπαρκτες ιστορίες σου
θάναι και οι κουτσοί, οι κατά φαντασίαν ερωτευμένοι, εκείνοι που ψιλάφισαν ένα πτώμα, οι μόνοι ευτυχισμένοι μέσα στην άγνοια των ναυαγίων τους.
και πόσα μυστικά θα θαφτούν στους σταθμούς των ανταποκρίσεων των τρένων
θάναι οι στιγμές που ποτέ δεν λογάριασες τα ταξίδια τους.
Και πόσοι θα λογίζονται σοφοί, χαμένοι στους διαδρόμους μιας άμαξας ν’ αναρωτιούνται 

«μα τί ακριβώς ζήσαμε?»

ανέκδοτο

28.11.13

ώσπου ένα όνειρο σκαρφάλωσε σ' ό,τι ζω με την βεβαιότητα του ονείρου.

ανέκδοτο

25.11.13

το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να χαϊδεύω πληγές
κουσούρι απ’ τις δικές μου
για τ’ άλλα υπάρχει το φιλοθεάμον κοινό
πάντα χειροκροτάει στο αίμα
μόνο όταν το καταπίνει
το φτύνει
δεν αντέχει τις πληγές.

το μόνο που ξέρω είναι τα χάδια
και οι αγκαλιές, να μην λέω ψέμματα

άλλωστε συνεπάγονται στο δρόμο για την λύτρωση.

ανέκδοτο
μόνο τα όνειρα σε ξαναγεννάνε αρκεί να μην απουσιάζεις την ώρα του τοκετού, είπε.
έστω και με καισαρική ή εμβρυουλκία?ρώτησα.
με καισαρική, ναι, η εμβρυουλκία όμως θέλει προσοχή.να μην αγγίξεις κομμάτια του εγκεφάλου που τα παράγουν.θάναι βαρειά η απώλεια, δεν θα ξανάχεις όνειρα.κι αυτά χρειάζονται ανανέωση για να μην καταντήσεις εμμονικός, είπε.
και να κρατήσεις τ’ αυγά της πρώτης φωλιάς, ε?ρώτησα.

ναι, είδες, θα το ξεχνούσα, κούνησε το κεφάλι.

ανέκδοτο

22.11.13

δηθενιές/όπου οι ψεύτικες αισθήσεις καίνε κόκκινο στο σονέτο κάποιου δήθεν χαμού.


21.11.13

να πλένετε τα χέρια σας
αν είναι εύκολο και το πρόσωπό σας
ρίξτε και δυο σταγόνες νερό στα πόδια σας
μπορεί να χρειαστεί να τους τσαλαπατήσετε
στο στόμα σας νήμα οδοντικό
κι ένα χεράκι βούρτσισμα για ουλίτιδες και τερηδόνες
μόνο τ’ αυτιά σας μην πειράξετε
δεν το συνιστούν οι ωριλά
μπορεί και να βουλώσουν
κι εγώ θέλω να ακούτε τους στίχους
και λίγο να τους μυρίζετε
γι’ αυτό δεν μίλησα για μύτη.


ανέκδοτο
αν δεν υπήρχαν οι εμμονές μου μωρό μου, δεν θα υπήρχες εσύ.

ανέκδοτο
οι βουβές βροχές είναι σαν ψέματα
αλλάζουν χώρες
νομίζουν πως είναι αληθινές
μας μιλάνε με νοήματα
μας αγκαλιάζουν χωρίς σπασμούς από ανάσες
είναι νεκρές
δεν χρειάζονται καταφύγιο
ούτε και μικρές σπηλιές
σαν αδηφάγα ζώα τις καταπίνουμε
και ποτέ δεν γίνονται καταιγίδες
μουτζουρώνουν τα πρόσωπα
λασπώνουν τα χέρια
αμήχανα τα χαμόγελα
οι σόλες των παπουτσιών θαμπές

οι βουβές βροχές είναι το άλλοθί μας

για όσες νεροποντές στερηθήκαμε.

ανέκδοτο

20.11.13


να μ’ αγαπάς γι’ αυτό το σύννεφο που αγκαλιάζω και για την βροχή που στάζω.

ανέκδοτο
άλλαζε τα στέφανα ο παπάς
στοιχισμένα τα συμπεθέρια
οδοντοστοιχίες στη σειρά
οι ανιψιές στα οκτώ τους νυφούλες
χαιρετούρες μετά
“να ζήσετε, να ζήσετε!”
κανείς δεν αντιλήφθηκε πως όλα στήθηκαν
γι’ αυτό το “να ζήσετε να ζήσετε”
πότε θα το ξανάκουγαν στη ζωή τους?

ανέκδοτο


15.11.13


ώσπου έβρεξε και όλη σκόνη κάθησε στα μυαλά των ανθρώπων.τί κρίμα που ήλπιζαν σε μια κάποια κάθαρση…

ανέκδοτο
μου ζήτησες να σε ζωγραφίσω
το καβαλέτο παραδίπλα 

κι εσύ ένα άγαλμα με δυο νεκρά μάτια 
ένας κούρος
κι εγώ χωρίς χέρι δεξί
βουβή και περιρρέουσα στο χρώμα
μια καρικατούρα το αποτέλεσμα
κι εμείς να λογιζόμαστε για συγκοινωνούντα δοχεία.


ανέκδοτο

11.11.13

να προσέχεις όταν σ' αγαπώ…

ανέκδοτο

6.11.13

μονόδρομος
τί είσαι?
ένα βλέμμα και μονόδρομος
στραμμένα τα μάτια σε λαξευμένα όνειρα, λατρεμένα υπέργεια να μετράνε υπεκφυγές θάλασσας που δεν βυθίζεσαι να επιπλέουν σ’ ανεμολούλουδα που δεν φαντάζεσαι να συμβολίζουν νησιά απάτητα και μεγαλεία ρυθμών να μπλέκουν σε χορτάρια που αγωνίζονται μέσα στην αχλύ
ν’ αργοπορούν ν’ απελπίζονται και να δονούνται
να μυρικάζουν τα γνώριμα και τ’ άγνωστα ν’ αποποιούνται
και νάσαι εσύ
σκισμένο ιστίο που τρίζει τα δόντια στους αντιφρονούντες
κι ένας αργοπορημένος ήλιος να τρέχει ξοπίσω σου
ν’ αφρίζει το ύστερα και το επέκεινα να παίζει στην αέραντη ακτή των κυμάτων του μυαλού σου
να καλωσορίζει τους οδοιπόρους μιας δρασκελιάς του αύριο

μονόδρομος νάσαι και να γεννάς δρόμους.

ανέκδοτο
αυτή πέθανε ανάμεσα σε παράλογες φλόγες, θα πουν και δεν θα υπάρχει κανείς να τους πείσει πως ήταν λογικές για τα μέτρα της.

ανέκδοτο