20.12.13

όλοι το νομίζουν κομπολόι
ένα περιδέραιο είναι
με τα κεχριμπάρια του
αλλά περιδέραιο
μια φορά το φόρεσα
κι ύστερα το στόλισα στο σπίτι
το ψηλαφώ κάτι νύχτες,
απαλή αίσθηση κομπολογιού
που ποτέ δεν έμαθα να το κινώ όπως του αξίζει
κι όταν ξημερώνει πάντα αγανακτώ
γιατί δεν βρέθηκε το κατάλληλο φόρεμα να το ξαναφορέσω
κι ύστερα σκέφτομαι πως θάταν υπέροχα νοσηρό να το φόραγα γυμνή.

κάθε τόσο ψηλαφώντας το στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγω
υποκρινόμενη πως δεν θυμάμαι ότι το πουλούσαν για κομπολόι
κι εγώ για περιδέραιο το ήθελα.

κι είναι το κομπολόι που θ’ αποφασίσει την στάση μου.

ανέκδοτο


19.12.13

είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένο
κάτω στην πλατεία
χρήστες μάλλον του κάτι
χεράκι χεράκι περπατάνε
και κοιτιούνται
πότε με απόγνωση
πότε λυωμένοι σαν ληγμένη πανακότα
-πώς μούρθε αυτό τώρα, υπογλυκαιμία-
χεράκι χεράκι όμως
όχι με την πανακότα
με την υπογλυκαιμία μιας άλλης ζωής
που μόνο αυτοί βλέπουν

σε ανεξάντλητες πηγές σκότους.

ανέκδοτο
άθλιο θέαμα
το θέαμα της λαγνείας
εθίζονται οι παρατηρητές
συμμετέχουν οι δημιουργοί
κι ένας φτωχός, παράταιρος κι απηυδισμένος
δεν συμμετέχει
κι όλοι απορούν
εξανίστανται
κι όλοι αναρωτιούνται
μέχρι που αποκαλύπτεται
η άρνηση των πάντων στην συμμετοχή του.


άθλιο θέαμα το θέαμα της λαγνείας.

ανέκδοτο

16.12.13

η τάξις των ποιητών

τους βλέπω να στοιχίζονται και νάναι ευπρεπείς και νάναι με την τσάκιση στο σωστό σημείο και νάναι με τις λέξεις σαπουνισμένες και γυαλισμένες, ακόμη και λέξεις σαν «μπόχα» αστράφτουν. καθαρογραμμένες οι σημειώσεις τους ακόμη και σε παραγράφους γεμάτες σεξ και σπέρμα, τα γυμνά τους σεμνά κι όταν ξεφεύγουν ποτέ δεν θα γίνουν πρόστυχα να μας ανατριχιάσουν.
στον δίπλα δρόμο είναι οι άλλοι, οι ρέμπελοι, λίγο συγγενείς με τον μπουκόφσκυ λίγο με τον κέρουακ και μερικοί ξώγαμα χωρίς πατρίδα και γονείς.γαμιούνται ασύστολα με όποια οξεία βρεθεί μπροστά τους, λαδώνουν τα χέρια για να νιώσουν την σημασία των λέξεων, φτύνουν τις περισπωμένες, δεν τους αφορούν.είναι τα κακά παιδιά του σχολείου που ποτέ δεν έγιναν σημαιοφόροι.αλλά ποτέ δεν έγιναν και του συρμού, μιμητές του ακαταλόγιστου και του προφανούς.έγιναν ποιητές.


ανέκδοτο

2.12.13

να θυμηθούμε να γίνουμε πουλιά όταν τελειώσουν οι σφεντόνες.

ανέκδοτο

όταν δεν σου φτάνει η ζωή η μια που σου αναλογεί τότε ζωγραφίζεις, γράφεις, τραγουδάς, 
θεατρίζεις και οι άλλοι σε κοιτούν με απορία.δεν είναι πλεονέκτες.

ανέκδοτο

1.12.13

ώσπου έδωσε τον χρόνο του, ό,τι πιο πολύτιμο είχε.

ανέκδοτο

φλύαρα φεγγάρια

σβήστε τα φεγγάρια όταν δεν έχουν μυστικά
έτσι είπε
κι εμείς κυλήσαμε μέχρι το ψέμα 
τρομαγμένοι
και μ’ έναν ήλιο για προσκέφαλο
σβήστε τα φεγγάρια
φιληθείτε
ούρλιαζε το χθες
κι εμείς φοβόμασταν χωρίς ταξιδιωτικές οδηγίες
σβήστε τα φεγγάρια
ένα φανάρι αρκεί
φώναζε
κι εμείς στραμπουλήξαμε τα βήματα
έτσι, να μας πείσουν πως είναι φεγγαρόφωτα.
σβήστε τα φεγγάρια
λίγος ήλιος αρκεί, συνέχισε.



ανέκδοτο
Είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ποτέ με κανέναν δεν θ’ ανταμώσουν.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ψαχουλεύουν κορμιά ν’ αναγνωρίσουν.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που βρίζουν όσες πραγματικότητες ονειρεύεσαι.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που αναστενάζουν στα ερωτικά σοκάκια τραγουδιών.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που τρεμοπαίζουν αλήθειες στα ψέμματα της ηδονής.είναι κάτι μοναχικά όνειρα που ποτέ δεν θ’ ανταμώσουν την αλήθεια σου.

ανέκδοτο
κάποτε βρέθηκε σε μια παρέα
οικεία εν ολίγοις
χαμόγελα, χαιρετούρες
αγκαλιές ως είθισται
βλέμματα εξεταστικά, ως δεν είθισται
συζητήσεις
συμφωνίες, διαφωνίες
βλέμματα ανύπαρκτα, ως είθισται
περιρρέουσα ατμόσφαιρα όχι φιλική
κάποτε βρέθηκε σε μια παρέα
και τα μάτια των ανθρώπων ήταν κοφτερά
όταν δεν ξαναβρέθηκε στην παρέα
κατάλαβε πως τα μαχαίρια είναι για να κόβουμε λαχανικά.

29.11.13

και πόσοι δεν έκλαψαν σιωπηλά για την ηδονή μιας νύχτας
και πόσοι δεν γέλασαν τρανταχτά για το φεγγάρι που έμοιαζε με τρύπα
και πόσοι ακόμη θα χαθούν στα γέλια μιας ονείρωξης σπαταλημένης στο βρώμικο σεντόνι ενός θιάσου
εξ άλλου ο θάνατος δεν αστειεύεται όταν εσύ ερωτεύεσαι
σε πολεμάει
κι όταν θα ηττηθείς θάναι κλειστή η πόρτα
θα μυρίζεις σαν άσυλο ηλικιωμένων και θα μοιράζεις συμβουλές σε ανέραστους γέροντες
οι νικητές θάναι στο διπλανό δωμάτιο και θ’ αφουγκράζονται τις ανύπαρκτες ιστορίες σου
θάναι και οι κουτσοί, οι κατά φαντασίαν ερωτευμένοι, εκείνοι που ψιλάφισαν ένα πτώμα, οι μόνοι ευτυχισμένοι μέσα στην άγνοια των ναυαγίων τους.
και πόσα μυστικά θα θαφτούν στους σταθμούς των ανταποκρίσεων των τρένων
θάναι οι στιγμές που ποτέ δεν λογάριασες τα ταξίδια τους.
Και πόσοι θα λογίζονται σοφοί, χαμένοι στους διαδρόμους μιας άμαξας ν’ αναρωτιούνται 

«μα τί ακριβώς ζήσαμε?»

ανέκδοτο

28.11.13

ώσπου ένα όνειρο σκαρφάλωσε σ' ό,τι ζω με την βεβαιότητα του ονείρου.

ανέκδοτο

25.11.13

το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να χαϊδεύω πληγές
κουσούρι απ’ τις δικές μου
για τ’ άλλα υπάρχει το φιλοθεάμον κοινό
πάντα χειροκροτάει στο αίμα
μόνο όταν το καταπίνει
το φτύνει
δεν αντέχει τις πληγές.

το μόνο που ξέρω είναι τα χάδια
και οι αγκαλιές, να μην λέω ψέμματα

άλλωστε συνεπάγονται στο δρόμο για την λύτρωση.

ανέκδοτο
μόνο τα όνειρα σε ξαναγεννάνε αρκεί να μην απουσιάζεις την ώρα του τοκετού, είπε.
έστω και με καισαρική ή εμβρυουλκία?ρώτησα.
με καισαρική, ναι, η εμβρυουλκία όμως θέλει προσοχή.να μην αγγίξεις κομμάτια του εγκεφάλου που τα παράγουν.θάναι βαρειά η απώλεια, δεν θα ξανάχεις όνειρα.κι αυτά χρειάζονται ανανέωση για να μην καταντήσεις εμμονικός, είπε.
και να κρατήσεις τ’ αυγά της πρώτης φωλιάς, ε?ρώτησα.

ναι, είδες, θα το ξεχνούσα, κούνησε το κεφάλι.

ανέκδοτο

22.11.13

δηθενιές/όπου οι ψεύτικες αισθήσεις καίνε κόκκινο στο σονέτο κάποιου δήθεν χαμού.


21.11.13

να πλένετε τα χέρια σας
αν είναι εύκολο και το πρόσωπό σας
ρίξτε και δυο σταγόνες νερό στα πόδια σας
μπορεί να χρειαστεί να τους τσαλαπατήσετε
στο στόμα σας νήμα οδοντικό
κι ένα χεράκι βούρτσισμα για ουλίτιδες και τερηδόνες
μόνο τ’ αυτιά σας μην πειράξετε
δεν το συνιστούν οι ωριλά
μπορεί και να βουλώσουν
κι εγώ θέλω να ακούτε τους στίχους
και λίγο να τους μυρίζετε
γι’ αυτό δεν μίλησα για μύτη.


ανέκδοτο
αν δεν υπήρχαν οι εμμονές μου μωρό μου, δεν θα υπήρχες εσύ.

ανέκδοτο
οι βουβές βροχές είναι σαν ψέματα
αλλάζουν χώρες
νομίζουν πως είναι αληθινές
μας μιλάνε με νοήματα
μας αγκαλιάζουν χωρίς σπασμούς από ανάσες
είναι νεκρές
δεν χρειάζονται καταφύγιο
ούτε και μικρές σπηλιές
σαν αδηφάγα ζώα τις καταπίνουμε
και ποτέ δεν γίνονται καταιγίδες
μουτζουρώνουν τα πρόσωπα
λασπώνουν τα χέρια
αμήχανα τα χαμόγελα
οι σόλες των παπουτσιών θαμπές

οι βουβές βροχές είναι το άλλοθί μας

για όσες νεροποντές στερηθήκαμε.

ανέκδοτο

20.11.13


να μ’ αγαπάς γι’ αυτό το σύννεφο που αγκαλιάζω και για την βροχή που στάζω.

ανέκδοτο
άλλαζε τα στέφανα ο παπάς
στοιχισμένα τα συμπεθέρια
οδοντοστοιχίες στη σειρά
οι ανιψιές στα οκτώ τους νυφούλες
χαιρετούρες μετά
“να ζήσετε, να ζήσετε!”
κανείς δεν αντιλήφθηκε πως όλα στήθηκαν
γι’ αυτό το “να ζήσετε να ζήσετε”
πότε θα το ξανάκουγαν στη ζωή τους?

ανέκδοτο


15.11.13


ώσπου έβρεξε και όλη σκόνη κάθησε στα μυαλά των ανθρώπων.τί κρίμα που ήλπιζαν σε μια κάποια κάθαρση…

ανέκδοτο
μου ζήτησες να σε ζωγραφίσω
το καβαλέτο παραδίπλα 

κι εσύ ένα άγαλμα με δυο νεκρά μάτια 
ένας κούρος
κι εγώ χωρίς χέρι δεξί
βουβή και περιρρέουσα στο χρώμα
μια καρικατούρα το αποτέλεσμα
κι εμείς να λογιζόμαστε για συγκοινωνούντα δοχεία.


ανέκδοτο

11.11.13

να προσέχεις όταν σ' αγαπώ…

ανέκδοτο

6.11.13

μονόδρομος
τί είσαι?
ένα βλέμμα και μονόδρομος
στραμμένα τα μάτια σε λαξευμένα όνειρα, λατρεμένα υπέργεια να μετράνε υπεκφυγές θάλασσας που δεν βυθίζεσαι να επιπλέουν σ’ ανεμολούλουδα που δεν φαντάζεσαι να συμβολίζουν νησιά απάτητα και μεγαλεία ρυθμών να μπλέκουν σε χορτάρια που αγωνίζονται μέσα στην αχλύ
ν’ αργοπορούν ν’ απελπίζονται και να δονούνται
να μυρικάζουν τα γνώριμα και τ’ άγνωστα ν’ αποποιούνται
και νάσαι εσύ
σκισμένο ιστίο που τρίζει τα δόντια στους αντιφρονούντες
κι ένας αργοπορημένος ήλιος να τρέχει ξοπίσω σου
ν’ αφρίζει το ύστερα και το επέκεινα να παίζει στην αέραντη ακτή των κυμάτων του μυαλού σου
να καλωσορίζει τους οδοιπόρους μιας δρασκελιάς του αύριο

μονόδρομος νάσαι και να γεννάς δρόμους.

ανέκδοτο
αυτή πέθανε ανάμεσα σε παράλογες φλόγες, θα πουν και δεν θα υπάρχει κανείς να τους πείσει πως ήταν λογικές για τα μέτρα της.

ανέκδοτο

26.10.13

με κόλλες χαρτιού είμαστε ντυμένοι, είπε
γραμμένες με αχ και χα
κιτρινισμένες
γυαλιστερές και χρωματιστές 
σκληρές και δύσχρηστες
όλοι γραμμένες κόλλες...
κι εγώ πού στο διάολο γράφω τόσο καιρό?
πάνω στα γραμμένα μουτζουρώνω?
μια κόλλα μου αναλογούσε
έγειρε το μελάνι και το φώς της κύλησε στο κάρβουνο.
εκεί, κάτω στο δρόμο χαρίζουν δέκα κόλλες, είπε
δεν τις πουλάνε, τις χαρίζουν
κανείς δεν τις θέλει
λίγοι τρελοί στήθηκαν στη σειρά και παρακαλάνε.
να την διεκδικήσω?
δεν ξέρω τον τρόπο.

είναι τόσο λίγοι οι τρελοί αυτού του κόσμου
κανείς δεν σκέφτηκε να παραγγείλει κόλλες και γι’ αυτούς
γι’ αυτούς που τις ξεσκίσανε.


ανέκδοτο

25.10.13

σαμπρέλα/
τα σκοτεινά νερά 
τα νερά με φύκια με διώχνουν
σαν αράχνη τυλίγεται η σκέψη όταν τα βλέπω
κολυμπάω γρήγορα κι απομακρύνομαι
όταν δεν τα καταφέρνω ορύομαι
προσπαθώ
κάποιες φορές απομακρύνομαι μ’ επιτυχία
άλλες φορές απολαμβάνω το ανεπιτυχές της προσπάθειας
μα όλες τις φορές προσπαθώ
πάντα εύχομαι νάρθει η στιγμή
που θα κολυμπάω και δεν θα τα καταφέρνω
θ’ απλώνω τα χέρια μου
ίσα ίσα να μη βουλιάζω
και θάσαι εκεί σαν σωσίβιο
από εκείνα τα μεγάλα τα μαύρα και σταθερά
που ποτέ δεν έβαλα
αλλά που τώρα θα φορέσω
έστω και για ν’ αναβιώσω ταινίες του ‘60
τελείως κινηματογραφικά το λέω
άλλωστε είμαι αδιάφορη σ’ ό,τι δεν είναι σινεμά
πού θα φάω τον πασατέμπο μου?


ανέκδοτο

περισσότερο κι απ’ τις ξύλινες γλώσσες φοβάμαι τις πλαστικές, εκείνες τις εύκαμπτες ανάλογα με την περίσταση.

ανέκδοτο
το πρωί είναι όμορφα
άδεια η πλατεία
σταγόνες πράσινο στα μάτια μου
παγκάκια καθαρά απ’ τις φωνές τους
όταν βραδιάζει λάμπει η πλατεία
μαλάκα, πουτάνα, πούστη
ήρθαν οι φωνές επιτέλους!

ανέκδοτο

24.10.13


"η μητέρα μου αγάπησε και αγαπήθηκε"
είπε η perditta
-αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να ξέρεις αν κάποιος αγάπησε και πολύ περισσότερο αν αγαπήθηκε και ακόμη περισσότερο αν και τα δύο-

η μητέρα μου λέει πως αγάπησε
εγώ καταλαβαίνω πως όχι
η μητέρα μου δεν δήλωσε ποτέ αν αγαπήθηκε
κανείς δεν την ρώτησε άλλωστε
εμείς στο σπίτι μας παίζαμε κρυφτό
καμμιά φορά και γκρινιάρη
στις γιορτές λίγο πιάνο
και στις αργίες σιωπή.
πάσχα και χριστούγεννα σερβίραμε γέλια με καυγάδες
τα καλοκαίρια πνίγαμε όσες σμέρνες ήταν εύκαιρες
και ρουφούσαμε αλάτι με άμμο.
θάλεγε κανείς πως η μητέρα μου αγάπησε και αγαπήθηκε όσο της αναλογούσε
πάντα τα μετρούσε επί τοις εκατό
είναι σίγουρο πως κάποιο ποσοστό μας κρατάει κρυμμένο.

ανέκδοτο

16.10.13

τους φαντάζομαι τους ποιητές
άλλοτε γυμνούς
μερικές φορές σε καταγώγια
κάποιες στιγμές μεθυσμένους
ερωτευμένους
σιωπηλούς ή και φλύαρους
γι’ αυτό σας παρακαλώ μην δημοσιεύετε φωτογραφίες τους
φοβάμαι πως δεν θα ξαναδιαβάσω ποίηση.



ανέκδοτο

13.10.13

προηγουμένως που πήγα για φαγητό, ένας παραδίπλα παρήγγειλε ένα πιάτο "μεταμόρφωση του κάφκα" τόλεγαν.περίεργο, μόνος περίμενε τον γκοντό κι έτρωγε κάφκα.

ανέκδοτο
ο σπειροειδής άξονας μιας βίδας και το σκουριασμένο κλειδί του διανυκτερεύοντος φαρμακείου ήταν το πρόβλημα.είχα ευχηθεί νάναι ψιλικατζίδικο το διανυκτερεύον, αλλά οι ευχές, ως γνωστόν, πιάνουν στους ανίδεους.ομολογώ πως εγώ ήμουν υποψιασμένη.την προηγούμενη μέρα διανυκτέρευε το περίπτερο και όλα ήταν απλά.ούτε συνταγή ούτε τίποτα.άσε που δεν πλήρωσα, θα τάδινα αργότερα, ήμουν εχέγγυο άτομο για τον περιπτερά.το φαρμακείο όμως έχει μια επισημότητα, μια επιστημοσύνη, ένα ατιτιούντ, έχει το νόμιμο.έτσι αποφάσισα να το διαρρήξω.πρωτάρα και άσχετη.πού να ξέρω από βίδες και σκουριές.μάτωσα τα χέρια μου, κοκκίνησαν τα μάτια μου από αγανακτισμό και δεν κατάφερα τίποτε.μόνο την κλεισούρα και την μούχλα πρόλαβα να μυρίσω.αρκούσε.κάθισα στο πεζοδρόμιο και βούλιαξα στο πάπλωμα του αγαπημένου άστεγου.κουκουλώθηκα και ανάσανα με ικανοποίηση.κάτι μπάτσοι που περνούσαν ενόχλησαν το ελαφρύ μέσα μου για λίγο αλλά το παράβλεψα.ήταν ζεστά χωρίς φαρμακείο.

ανέκδοτο

11.10.13


δεν αποκηρύσσονται οι ποιητές
που και που
μας επιτρέπουν να καταπίνουμε χιούμορ
και σαν αδέκαστοι κριτές
περιγελούν όλους όσους δεν καταννοούν
την μικρότητά μας, τον σαρκασμό μας
το λίγο μας 
τυλιγμένο σε γάζες
αιμόφυρτο σαν συντεχνία
να συντηρεί το μεγαλείο τους.

ανέκδοτο

10.10.13

όταν με πιάνουν οι μαύρες μου 
εσύ ερμηνεύεις και λογαριάζεις 
όταν με πιάνουν τα κυκλοθυμικά μου
νάσαι εδώ
δεν ξέρω να γράφω στίχους για επαναστάσεις
τις νιώθω
αυτό το μέσα μου είναι ύπαρξη
σκιά
κι έχει πληγές πιο δυνατές απ’ τις επαναστάσεις σας
και χαρές πιο λαμπερές
έπειτα
είναι και ο αναγνωστάκης
τάπε όλα
κι όσα λέτε είναι επανάληψη για μάθηση ανίδεων
σπασμός ετοιμοθάνατων αγαπημένων.


ανέκδοτο
o «ρομαντικός επίλογος» ποτέ δε θα ξεμεθύσει
αμέθυστοι εμείς τον προσπερνάμε
δεν ήπιαμε «χαρούμενοι το αθώο νεράκι»
δεν «ήρθαμε σε ρήξη με το σώμα μας»
αλλά σε διαβάσαμε νίκο καρούζο
όλοι λέμε σε διαβάσαμε
απλώς γνωρίζαμε τον παρακείμενο
ο υπερσυντέλικός σου μας διέφυγε.
έτσι βουβοί παρακολουθούμε την κηδεία μας
ανίκανοι να πεθάνουμε από αγάπη
φτύνουμε τις "νυφίτσες"
αγαπάμε τους υπάκουους
βρωμίσαμε τις πηγές της καρδιάς μας
σε παρακούμε, σε διαβάζουμε
και το χειρότερο πετάμε χαρταετούς στα μνημόσυνα.


ανέκδοτο

7.10.13

σήμερα θα παίξουμε την μιζέρια μας στα ζάρια
θ’ ακούμε μια άρια
θα πίνουμε το τσάι μας με τα μάτια
θα χορεύουμε τάνγκο με τα χέρια
θα μασουλάμε κουλουράκια μέντας για να δακρύζουμε
και θα φυλάμε τσίλιες μπας κι εμφανιστεί απ’ την κλειδαρότρυπα η πεινασμένη χαρά
όποιος την δει πρώτος τιμωρείται με φυλάκιση ζωής

κοίτα...κανόνισε.

ανέκδοτο

23.9.13

είναι και οι τριγμοί του φεγγαριού που μας χωρίζουν.

ανέκδοτο

22.9.13

και προσέγγισε τον θάνατο, ερωτεύτηκε.

ανέκδοτο