μας φτύνει ο σαίξπηρ, mon dieu!

θα με μισήσεις επιτέλους;
για όλα φταίει η ταχύτητα του μυαλού μου
εκείνο το βαθύ μπλε μού κάθησε στο λαιμό
γλυστράνε οι λέξεις και μόνο κάτι συλλαβές πιάνω στον αέρα
κι αυτές μολυσμένες
όλα ένα «γύρω γύρω όλοι και στη μέση το χάος»
εκτός αλληλουχίας
ταλαντεύεται για να μας τη σπάει
και μη μου πεις όντας φιλαλήθης
α, δεν παίζει
φράσεις αποσπασματικές φτιάχνεις
μήπως και πειστείς περί φιλαληθείας
θαμπώνεσαι απ’ το λίγο
σαν μικρή κλωστή ανάσας προς επιβίωση
μόνο να ζει κανείς ή να μη ζει το ερώτημα
αλλιώς δε θα λέγαμε επιβίωση
θα λέγαμε επιζεί.

ανέκδοτο