Είναι υποχρεωμένος να πεθάνει από ευτυχία
με φυσιολογικό θάνατο, πάνω σε χλόη αστραποδένουσα
σε βροντοφέροντα σκοτάδια,
δεμένος χειροπόδαρα σε ηδονές δυσθώρητες,
διαθλάσεις προτέρου βίου
και σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής των φαντασμάτων.
Είναι υποχρεωμένος να κυλήσει σε ηδονές,
μαλακά, σαν αερόστατο να πετάξει στην ευτυχία
και δεν το ξέρει...
σκέφτηκε η Βαρβάρα Πετρόβνα.
Είμαι υποχρεωμένος να ζήσω με αυτοκτονίες ευτυχίας,
σε ήλιους να στεγάζομαι βόρειων χωρών,
το μπλε το αττικό να μη βλέπω,
να τραγουδώ φάντος νυχθημερόν
σαν σε ρεμπέτικο ο ήχος
και δεν το ξέρω...
σκέφτηκε ο Στεπάν Τροφίμοβιτς.
Είναι υποχρεωμένοι ν’ αυτοπυρπολούνται
στους φλογισμένους δρόμους παλιάς αγοράς
μακριά από θάλασσες και λίμνες
αιώνια πετούμενα θρύλων-εραστών
και δεν το ξέρουν....
σκέφτηκε η ζωή.
-με αφορμή τους “Δαιμονισμένους” του Ντοστογιέφσκυ-
Η ΚΟΤΑ εκδόσεις σαιξπηρικόν
