από την κόρη του ματιού μου ξεκινάει ένα τούνελ
στον τελειωμό του είναι όλοι οι πεθαμένοι της ζωής μου
ποτέ δεν το διασχίζω
αρκεί που κάπου κάπου μιλάμε με το κολλύριο.
έτσι νυχτώνει στα σκοτεινά μας βλέμματα
σαν δικαιολογία για το φως που μας έκαψε όλη μέρα.
στον τελειωμό του είναι όλοι οι πεθαμένοι της ζωής μου
ποτέ δεν το διασχίζω
αρκεί που κάπου κάπου μιλάμε με το κολλύριο.
έτσι νυχτώνει στα σκοτεινά μας βλέμματα
σαν δικαιολογία για το φως που μας έκαψε όλη μέρα.
