στο σπίτι των πουλιών ένας παράταιρος και να πεις δεν είχε οικόσημο...

με διάλεξε για γέφυρα, μόνο που πάντα ήμουν νησί χωρίς υπεργολαβίες, είπε
αντί για γέφυρες, έμαθα να κολυμπάω
την επόμενη μέρα, τον βρήκαμε πνιγμένο ανάμεσα σε foie gras και κάτι δραμαμίνες
πάντα του φοβόταν τις ζαλάδες
ευτυχώς είχε μαζί του δραμαμίνες
όσο για το foie gras, ποτέ κανείς δεν έμαθε πώς στο διάολο βρέθηκε εκεί
τα επόμενα χρόνια, η επιστημονική κοινότητα του νησιού ανέλαβε να διερευνήσει το θέμα
όλοι ελπίζουμε να μάθουμε κάποτε γιατί πνίγηκε.
το φουαγκρά έφταιγε ή οι δραμαμίνες.
υπάρχει βέβαια και το θέμα της παιδούπολης της φρειδερίκης
θήτευσε εκεί, όπως λέγεται στα υπονοούμενα των νησιωτών
λίγα χρόνια πριν τον υιοθετήσουν, ήταν στην παιδούπολη
όμως κάποιος άκουσε φρειδερίκη και δεν κατάλαβε, νόμιζε ρίκι
συχνά, ανάμεσα στα λιόδεντρα άκουγες φωνές να σιγοτραγουδάνε
«ρίκι ρίκι φρειδερίκη»
δεν ήξεραν βέβαια περί φρειδερίκης,
αλλά ταίριαζε η ομοιοκαταληξία, απλοί άνθρωποι ήταν,
δεν θα μπορούσαν να πουν ας πούμε, «ρίκι ρίκι εν οίκει»
έτσι σχολίαζε ο ξερόλας του δημαρχείου.

ένα άλλο λοιπόν θέμα ήταν να διερευνηθεί απ’ την επιστημονική κοινότητα και το παρατσούκλι του αποθανόντος, «ρίκος».
η τελευταία ελπίδα για να φτάσουμε στο foie gras.

ανέκδοτο