είναι κι αυτοί οι κυριούληδες και οι κυριούλες που μ’ όλους καλά…αγαπούν τον συνάνθρωπο, μυρίζουν τις ανάγκες του και τρέχουν να τις καλύψουν, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και με το χέρι απλωμένο στις αγαθοεργίες κι όταν βρεθούν απέναντι στις μονάδες είναι ψυχροί δολοφόνοι του διαφορετικού, το βλέμμα τους γίνεται εξιχνιαστικό και καχύποπτο κι εσύ το καταλαβαίνεις γιατί είναι πάντα το ίδιο. και όταν είναι άνοιξη ρουφάς μια μαργαρίτα και συνέρχεσαι….τον χειμώνα είναι δύσκολα τα ρουφήγματα και οι μαργαρίτες είναι του θερμοκηπίου. και ξέρεις βαθιά μέσα σου πως είναι οι διάδοχοι του μαύρου που γνωρίζεις και πως το ροζ ανήκει στις μπάρμπες και σ’ αυτούς.
ανέκδοτο
