niki pavlidou

κι όμως μικρό μου
δεν θα χρειαστούμε φέρετρο
είμεθα της κονιορτοποίησης.
θ’ αμπαρωθούμε στις σκόνες
σαν όχλος
θα κρυφακούμε τις κραυγές των ιδιοκτητών
θα καταπλησσόμεθα απ’ την βοή των κραυγών
θ’ ανυψώνομαι εγώ
εσύ θα κρατάς το ίσο
και μόνο η αλληλουχία των τίγρεων που μας κατασπάραξε
θα γίνει το λουτρό της εμβάπτισής μας.
ναι, μικρό μου
θ’ αναβλύζουμε νυχτερίδες
θα τις μετράμε για χελιδόνια
ποιος ποτέ θέλησε ν’ απαρνηθεί τ’ όνειρο?
εκ γενετής τα σημάδια μας ήταν ξαστοχημένα
σιγά μην τα κάνουμε μια χαψιά τώρα…
στάχτες και στάχτες και στριφογυρίσματα
μην τυχόν και νομίσεις πως υποτιμώ τα ψέματα και το απαράλλακτο.

ανέκδοτο