τον φοβάμαι τον φόβο
την μοναξιά καθόλου
πάντα της κάνω συντροφιά
σκουπίζω, καθαρίζω
διαβάζω
είναι και το ίντερνετ τα τελευταία χρόνια
σσσσσ…
αυτό το τελευταίο, λίγοι θα το αποδεχτούν
και λιγότεροι θα δείξουν πως κατάλαβαν
τον φοβάμαι τον φόβο
σαν ρωγμή ανάμεσα στο στήθος
λες και αν έρθει θα με ξεκοιλιάσει
πολύ τον φοβάμαι
σαν σύννεφο πέρασε προχθές
έσκασε κάτι στην πλατεία
ίσα ίσα να εξοικειώνομαι για τα μεθαυριανά
φοβήθηκα
ήταν και νύχτα βαθειά
ήταν όμως και οι φωνές
ναι, είναι οι φωνές ανάμεσα στα δάχτυλα που μπολιάζουν το
αύριο
ευτυχώς με δωροδόκησαν
έστρεψα το πρόσωπο
ξεβούλωσα τ’ αυτιά
και τον απόλαυσα τον φόβο
τον ξόρκισα
σαν αράχνη τον τύλιξα
εκεί, στη ρωγμή ανάμεσα στο στήθος.
σας τόπα, τον φοβάμαι τον φόβο.
ανέκδοτο
