niki pavlidou

στους μπετονένιους δρόμους
δίπλα στις εύπλαστες σιωπές
στο πανδοχείο μιας αρτηρίας
σε είδα
ρουφούσες
παιδικά όνειρα
σε περιγελούσαν
τα συντηρούσες ταριχευμένα
δεν σου άρεσαν ποτέ τα ρέοντα υγρά
ξηρά τροφή, έλεγες
δεν πονάει το στομάχι
δεν χρειάζεσαι ανθρώπους από κινίνο
ξεθωριασμένα πεζοδρόμια η κραυγή σου
διάφανοι σηματοδότες οι λέξεις σου
ήσουν ο τρελός της πλατείας
μιας μέσης αρτηρίας ουραγός
έτσι σε βρήκαμε
νεκρό
ορθάνοιχτα τα μάτια
κανείς δεν ήθελε να τα κλείσει
ευελπιστούσε στα παιδικά σου όνειρα
δεν ήξεραν πως είχαν πια μουχλιάσει.

ανέκδοτο