niki pavlidou

η βροχή του μάρτη
άψογη κλειδαριά ξηρασίας
σκοτάδι
σκιά
τόσοι δρόμοι να μουγκρίζουν νερό
να πορεύονται παράδρομοι 
σ’ ακούω
θα λυώσουμε ανάμεσα στις πληγές των πνιγμών μας.
θάρθει ένας λεβάντες
κι ένα φιόρε δικό του
θα υποταχθούμε στο ιόνιο πέρασμά του
θάναι σαν να χάνουμε το του αιγαίου
το ξηρό και άνυδρο
αλλά διάπλατο στις πύλες του ανέμου.
λήθαργος αγαπημένε μου, λήθαργος για το μήπως.

ανέκδοτο