4.5.14

τ’ απομεινάρια μιας συνάντησης του δρόμου

θέλω να συστηθώ
είπε, χαμογέλασε, άπλωσε και το χέρι
ναι, είπα αφηρημένα, απορημένα
είμαι ο x απ’ το φέισμπουκ, είμαστε φίλοι
- όμορφο να σε αναγνωρίζουν «φίλοι» -
α, χάρηκα, είπα, καθόλου αμήχανα
είπε κι άλλα, κολακευτικά και νόστιμα
δεν είπα τίποτε
ένα ξερό ευχαριστώ
έδωσα το χέρι προς επιβεβαίωσιν της αμοιβαίας χαράς
κι έφυγα.
το μέτρο της χειραψίας παρέμεινε αιωρούμενο
εν αντιθέσει με το της απορίας.


ανέκδοτο