δεν ακκίζονται πλέον οι πόρνες
άναρθρα συνομιλούν μαζί σου
σαν τον άνεμο που φυσάει τις πόρτες
εκείνων των φτωχών που ξέμειναν μαζί σου.
ανόητες περιφέρονται στην άβυσσο του νου σου
κουρασμένες ν’ αγαπούν τα φράγκα της ψυχής σου
ταγμένες στην ηδονή των μπεκρήδων μιας πολιτείας
που βαρυγκομά πάνω στην αξιοθρήνητη μοίρα της
διψασμένες για τιμωρούς που ξαγρυπνούν
ανυψώνοντας ύστατους χαιρετισμούς
σε θύμησες θνητών
σε αλαζονικές μορφές αμνών.
άναρθρα συνομιλούν μαζί σου
σαν τον άνεμο που φυσάει τις πόρτες
εκείνων των φτωχών που ξέμειναν μαζί σου.
ανόητες περιφέρονται στην άβυσσο του νου σου
κουρασμένες ν’ αγαπούν τα φράγκα της ψυχής σου
ταγμένες στην ηδονή των μπεκρήδων μιας πολιτείας
που βαρυγκομά πάνω στην αξιοθρήνητη μοίρα της
διψασμένες για τιμωρούς που ξαγρυπνούν
ανυψώνοντας ύστατους χαιρετισμούς
σε θύμησες θνητών
σε αλαζονικές μορφές αμνών.
ανέκδοτο
