16.12.13

η τάξις των ποιητών

τους βλέπω να στοιχίζονται και νάναι ευπρεπείς και νάναι με την τσάκιση στο σωστό σημείο και νάναι με τις λέξεις σαπουνισμένες και γυαλισμένες, ακόμη και λέξεις σαν «μπόχα» αστράφτουν. καθαρογραμμένες οι σημειώσεις τους ακόμη και σε παραγράφους γεμάτες σεξ και σπέρμα, τα γυμνά τους σεμνά κι όταν ξεφεύγουν ποτέ δεν θα γίνουν πρόστυχα να μας ανατριχιάσουν.
στον δίπλα δρόμο είναι οι άλλοι, οι ρέμπελοι, λίγο συγγενείς με τον μπουκόφσκυ λίγο με τον κέρουακ και μερικοί ξώγαμα χωρίς πατρίδα και γονείς.γαμιούνται ασύστολα με όποια οξεία βρεθεί μπροστά τους, λαδώνουν τα χέρια για να νιώσουν την σημασία των λέξεων, φτύνουν τις περισπωμένες, δεν τους αφορούν.είναι τα κακά παιδιά του σχολείου που ποτέ δεν έγιναν σημαιοφόροι.αλλά ποτέ δεν έγιναν και του συρμού, μιμητές του ακαταλόγιστου και του προφανούς.έγιναν ποιητές.


ανέκδοτο