niki pavlidou

ώσπου αγγίζω το τριχωτό
μιας απρόσμενης απουσίας
προσπαθώ να γράψω το αναμενόμενο
μιας χωρίς προσμονή παρουσίας
προσηλωμένη στο ωχρό μιας λάμψης
φωταγωγημένης σάρωσης 
να μοιάζει με έρωτα τέλος πάντων
να κρατάει το επί τόπου 
ή έστω να προσπαθεί.