καλημέρα κύριε κρίστοφερ λη

αν ήμουν ταινία θάμουν θρίλερ
ασπρόμαυρο
χωρίς αίματα
με φόβο κοινωνικής ανασφάλειας
με υπόνοιες αυθαιρεσίας εξουσίας
με μικροπαραβάσεις
με περιθωριακούς που γράφουν στους τοίχους
που κολλάνε αφίσες
αποσπασμένους απ’ αυτό που ακούγεται σαν κοινωνία
με μίσος αναίτιο

θάμουν μονταρισμένη στο ρυθμό της αναπνοής μου
πλάνα μέδουσες γυαλιστερές
γροθιές στο σαγόνι
καταγγελία
φτύσιμο
κι όσο το σκέφτομαι θάθελα νάχει και αίμα
αν ήμουν φιλμ
κι όχι ντοκυμανταίρ.

ανέκδοτο