4.2.14

πρέπει να γράψω ένα σοβαρό ποίημα
κάποια στιγμή
να λέει για ασφόδελους
για μαρμίτες
γι’ αγκαλιές
για έρωτα
για πράσινα φύλλα
να υποκριθώ πως δεν βλέπω τα κίτρινα
τα καφετιά
τα μουχλιασμένα
τα κρυμμένα
να σας ανοίξω την ψυχή μου βρε αδερφέ
να το καταλαβαίνουν και οι καπνισμένοι και οι άκαπνοι
βροχή τα φιλιά
και τα γλειψίματα
νάχει και λίγο γυμνό
τόσο όσο να μην είναι πορνό
-σας φοβάμαι, θα το απορρίψετε με το πορνό-
ν’ αγγίζει λίγο τον σταντάλ
ν’ ακουμπάει και τον ντε σαντ
κι ας μην τον αναγνωρίζετε σαν λογοτέχνη
μόνο τα βίτσια του θα μας καλύψουν
που λέτε, θέλω να γράψω για έρωτα
μόνο
η θολή εικόνα του πορνό
δεν αντέχει να φωτίσει ένα ποίημα
κι εγώ επιμένω.


ανέκδοτο