25.10.13

σαμπρέλα/
τα σκοτεινά νερά 
τα νερά με φύκια με διώχνουν
σαν αράχνη τυλίγεται η σκέψη όταν τα βλέπω
κολυμπάω γρήγορα κι απομακρύνομαι
όταν δεν τα καταφέρνω ορύομαι
προσπαθώ
κάποιες φορές απομακρύνομαι μ’ επιτυχία
άλλες φορές απολαμβάνω το ανεπιτυχές της προσπάθειας
μα όλες τις φορές προσπαθώ
πάντα εύχομαι νάρθει η στιγμή
που θα κολυμπάω και δεν θα τα καταφέρνω
θ’ απλώνω τα χέρια μου
ίσα ίσα να μη βουλιάζω
και θάσαι εκεί σαν σωσίβιο
από εκείνα τα μεγάλα τα μαύρα και σταθερά
που ποτέ δεν έβαλα
αλλά που τώρα θα φορέσω
έστω και για ν’ αναβιώσω ταινίες του ‘60
τελείως κινηματογραφικά το λέω
άλλωστε είμαι αδιάφορη σ’ ό,τι δεν είναι σινεμά
πού θα φάω τον πασατέμπο μου?


ανέκδοτο