χτισμένοι άνθρωποι

θα σας μιλήσω για τη χώρα που κατοικείται
το φέισμπουκ
χιλιάδες διψασμένοι
όσο οι αντοχές τους
πολλοί κακόμοιροι
όσο οι μικρές ανάγκες τους
άνθρωποι βουβοί, ακόμη κι όταν μιλάνε
φοβούνται τη φωνή τους
κι άλλοι πολλοί, εγωκεντρικοί, γεμάτοι ανάγκες για μπράβο,
ανώνυμοι κι επώνυμοι
εσύ, εγώ, αυτοί
σ’ ένα τίποτε
φαντάσου ν’ ανταμώσουμε σ’ ένα κάτι
πόση οχλαγωγία και μιζέρια, θέ μου!
Σ’ αυτό το κάτι θα πορφυρώσουμε τις φωτιές του εντός μας
Θα κατρακυλήσουμε στο σαστισμένο
Πάνω στη ράμπα του καθρέφτη μας θα φωνάξουμε
Χαριτωμένο, ε;
Όλα τα συμβάντα θα λούσουν τον εντός μας ωκεανό
Θα ρίξουμε άγκυρα στο τίποτε
Και κάποιοι τυχεροί θα λαμπαδιάσουν
Εσύ κι εγώ μωρό μου
Ακόμη θα παίζουμε κρυφτό
Ανάμεσα στις παγωνιές της πρώτης μας νύχτας
Κι έτσι θα κλείσει ο κύκλος της δικτύωσης στο σιρόπι ενός χειμώνα.


 ανέκδοτο