30.7.15

γιατί ειδύλιο δεν σημαίνει αυτό που καθιερώθηκε να σημαίνει, ειδύλιο είναι το μικρότερο είδος, το μικρότερο της τραγωδίας και αυτό ζούμε ένα ειδύλιο εξελισσόμενο σε τραγωδία.

ανέκδοτο
το ανέφικτο και επιθυμητό συνυπάρχουν 
σε αγαστή συνεργασία με το προσιτό και ανεπιθυμητό 
κανείς δεν μπορεί να σκορπίσει σύννεφα και πεταλούδες αναμεσά τους εν είδει σκόνης και χρωμάτων προκειμένου να αποκλίνουν. Όταν τα συνάντησα για πρώτη φορά αντέδρασε το "εγώ" και αποχωρίστηκε απ' τον "εαυτό" ή μάλλον αποκόπηκε σαν νέος οργανισμός απ' την μήτρα του μυαλού μου, έψαχνε για έξοδο σκοτεινή με προδιαγραφές φωτισμού, γεμάτου αντανακλάσεις. διαπίστωσα πως το ανέφικτο είχε μετουσιωθεί σ' αυτό που πάντα η καρδιά πίστευε για καλό και το οφθαλμοφανές είχε βγάλει απαίσιες πληγές που βρωμούσαν φορμόλη με σταγόνες υάκινθου για να ξεγελάει.Πάντα υποψιαζόμουν πως ό,τι είναι προσιτό δεν προέρχεται απ' την οικογένεια των επιθυμιών, έχει εξοστρακιστεί προ πολλού, μα τώρα τόβλεπα στην διάσταση την πραγματική, ήταν το κακό ολόκληρο, ίδιον του "εγώ".


ανέκδοτο
. όταν η σκέψη πέρασε από κόμματα, άνω τελείες, θαυμαστικά κι αποσιωπητικά κι έφτασε στην τελεία, η σκέψη τελείωσε, άρα είναι πια εδώ.
τελεία.


ανέκδοτο

everything is important nothing is important



ο δικός μας ο μεσαίωνας θάναι συγκινητικός, άνθρωποι θα κάμνουν καλές πράξεις, ευσυγκίνητοι, άνθρωποι θα κλείνουν τα μάτια στην απαξίωση μιας κυβέρνησης που τους κοροϊδεύει στα φανερά, άνθρωποι θα συγκινούνται για το κακό που τους βρήκε, θάναι συγκινητικός μεσαίωνας με μαντηλάκια στην κωλοτσέπη να σκουπίζουμε δάκρυα και να μαζεύουμε τον εμετό μιας κυβέρνησης που πολλοί αγαπούν και δεν τολμούν να μιλήσουν καθαρά, ν’ αποδεχθούν το ξεπούλημά τους, να δουν το μασκάρεμά της. θάναι συγκινητικός μεσαίωνας. θα συγκινούμαστε που θα πεθαίνουμε υπό την σκέπη μιας για πρώτη φορά αριστεράς, θάναι πολύ συγκινητικά. ήδη είναι πολύ συγκινητικές οι σκέψεις αυτών που περί άλλων τυρβάζουν.

ανέκδοτο
να χάνεις σε εγώ να κερδίζεις σε εσύ
λόγια λόγια λόγια
ώσπου ντρέπεσαι για τα όνειρα.


ανέκδοτο
τόσα ποιήματα για το μπλε του βερμίρ κι ελάχιστα για το μπλε του πικάσο
είναι που και το μπλε χρειάζεται τον μύθο του.


ανέκδοτο
το μυαλό μου είναι μια βρύση, τρέμω τη στιγμή που θ’ ανακοινωθεί διακοπή υδροδότησης λόγω βλάβης εκείνου του σωλήνα που στοιβάζονται τα σκατά απ’ τους καμπινέδες τους. κι όλο και ταρακουνιέται ο σωλήνας με τις μπιγκόνιες που στροβιλίζονται στο σκουριασμένο περίβλημά του. στην άκρη αυτής της ιστορίας δεν θάναι κανείς να γράψει το τέλος της, εκτός απ’ το τρέμουλο του σωλήνα υδροδότησης. η βρύση του μυαλού μου θα ξεχαστεί σκουριασμένη ανάμεσα στα σκατά μιας ολόκληρης πολιτείας. θ’ αρδεύομαι εν τω μεταξύ από κάτω σου μέχρι να βουλιάξω στις μπιγκόνιες.

ανέκδοτο
πόσο μου αρέσει η μούρη σου κ. αϊνστάιν μου!!!
το μυαλό σου το αγαπάει όλη η γη, τί να το κάνεις...


ανέκδοτο

20.7.15

κάτι αντίο ακούω 
είναι που ήρθανε.


ανέκδοτο

19.7.15

βαρέθηκα τους κύκλους
τη στέρεη γνώση λαχτάρησα
ραντεβού στις γωνιές των τετραγώνων.
βαρέθηκα τους απόντες 
που δηλώνουν παρόντες στο χουχούλιασμα του αχ
και τα σκοτωμένα ζώα βαρέθηκα
και το φτυάρι πούναι φτυαράκι αμμουδιάς
και μένα με βαρέθηκα
μια οικειότητα πόνου μου λείπει
ένα κλεφτοφάναρο ζωής
να βλέπω τους κάκτους ν’ ανθίζουν
μήπως κι είναι ζωή το αγκάθι
και χρυσόμυγα η κατσαρίδα.
κι ας σχεδιάζαμε νάνους στον πύργο
και γίγαντες στο κουκλόσπιτο.


ανέκδοτο

14.7.15

είναι και κάτι όχι γδαρμένα, ζώα πληγωμένα μα είναι και κάτι ζώα μεταλλαγμένα, αγκυλωμένα στο ψέμα, μας φάγανε τις μουσικές, στριγγλίζουν χωρίς φρένα, μας εκτελούν και όχι απολύτως, μίζεροι έρωτες του περίπου.
κι ήταν και το ουζερί 
γεμάτο με ουρί
νάταν κι ο μπέκετ στο σκαμνί
θάχε μεζέδες και ρακή
μα όλα ήτανε λειψά
κεκραγμένα ήδη στην πυρά
κι εμείς φωνάζαμε δειλά
διαβάζαμε και πίναμε θρηνούντες
τον θάνατο αγνοούντες
και μια ζωή λιμοκτονούντες.


ανέκδοτο